Strand met een zachte G ervoor

Pas op, lang verhaal!!!

Kennen jullie het verhaal van de thermische waterbronnen? Die zagen we dus niet.
We zijn de volgende dag naar Cholgo gereden. In de reisgids stond dat je aan de nieuwbouw kon zien dat het goed gaat met de vis business en dat van daaruit een bootje zou vertrekken richting de bronnen. Wij hebben welgeteld 3 verlaten huisjes gezien, 8 koeien, 5 wegwerkers en 3 bootjes op het droge die er zo te zien al een tijdje lagen.... Geen bootje voor de bronnen dus. Het weer was nog slechter geworden en dus besloten we maar te kijken voor een veerdienst die ons zuidelijker kon brengen. 6 km ten zuiden van Cholgo zou er eentje gaan (volgens het boekje). Daar aangekomen zagen we wat verlaten auto's en een kantoortje die helemaal leeg stond. Geen veerdienst dus! Na omgedraaid te zijn, kwamen we anderhalf uur later door de rimboe (We hadden nog net geen snorkels in de auto nodig) weer uit in Hornopíren. Daar vroegen we naar de veerdienst en de eerste mogelijkheid zou zaterdag KUNNEN zijn. Als we zonder auto waren konden we gelijk mee, maar er blijkt maar plek te zijn voor een paar auto's. Enige alternatief... 460 km omrijden door Argentinië.
Dat hebben we dus maar gedaan. De eerste 280 km waren vanwege de hevige regen en weggespoelde delen in de weg niet echt geweldig. Na een hele dag zijn we uiteindelijk met 80 over bergweggetjes en als een milkshake in het donker en uitgeput aangekomen in hotel Antillanca. Een prachtige blokhut in een ski oord, met riante kamers en een immens groot ligbad voor Chileense begrippen. Omdat het hoog zomer is, lag er helaas geen sneeuw. Wel veel plassen.... Dit zagen we overigens pas de volgende ochtend, want toen we aan kwamen, verlangden we alleen maar naar een bed en bier.

De volgende morgen waren we weer geheel uitgerust en in de stemming. We waren inmiddels toch aardig wat kilometers ingelopen en konden na een uurtje rijden de Argentijnse steak al bijna ruiken. Het was wat droger, maar nog wel flink bewolkt. Zodra we de Andes over waren en na anderhalf uur beide douane posten te zijn doorgesjeesd, scheen in Argentinië de zon. Het eerste stuk van de route was geweldig. Totaal ander landschap en het weer was compleet omgeslagen. Later een stuk over de droge pampa's en zijn we rond half 8 's avonds neergestreken in El Bolsón, net 150 km boven Esquel.
Daar hebben we op een camping overnacht voor een prikkie en hadden we per persoon (er waren maar 6 gasten incl. onszelf) de beschikking over 2 waakhonden. Het valt echt op hoeveel honden hier rondlopen. Ook de zwerfhonden hebben het goed en ik heb ze net zo dik gezien als Sonja, de vroegere labrador die bij ons rond waggelde. Ze zijn heel aanhankelijk en tot op heden niet vals. 1 ding zijn ze goed in en dat is schooien haha.
De volgende morgen konden de honden bijna geen afscheid nemen, maar zijn we toch allemaal onze eigen weg opgegaan.
Eenmaal op de ruta 40 zijn we er ter hoogte van Futaleufú weer de grens over gestoken, met de goede hoop dat dit net zo snel zou gaan. In tegenstelling tot de boottochtentrauma, ging dit een stuk sneller. Er was 1 auto voor ons en de douane stond buiten in het zonnetje al op ons te wachten. Na 10 minuten stonden we aan de Chileense kant onze stempels te verzamelen en onze koelbox te laten inspecteren en alles bij elkaar stonden we 3 kwartier later weer op Chileense bodem. Na een paar kilometer kwamen we in het gehucht aan. Wel een leuk plaatsje als je wilt raften of wildwatervaren kayakken, maar heel klein en aangezien we eind van de dag aankwamen was het meeste ook dicht. We wilden nog wel even een broodje eten, maar moesten in het restaurant opschieten, want ze gooiden de boel dicht om zelf even wat te gaan eten. Zit je dan om half 5 buiten het restaurant met je broodje en de deur op slot. Maar goed, het broodje ging vlot naar binnen.
We liepen in inmiddels voor op schema door de lange dagen toeren en besloten nog even door te rijden naar La Junta. Dat even werd een ritje van 4 uur en kwamen we weer tegen het donker aan. Er waren wegwerkzaamheden op de snelweg (wat heet...) en dus moesten we over de gravel en een halve rijbaan sjokkend naar de volgende afzetting. Bij het eind van de 84e afzetting zag ik een bordje in een voortuin staan met camping en zijn we gelijk afgeslagen. Echt kamperen bij de boer! Het oude mannetje heeft waarschijnlijk zelf de overkappingen en het wc gebouwtje in elkaar geknutseld, want de tafel zat met 2 spijkers vast en de wc en douche deurtjes kwamen niet hoger dan mijn schouders. Dat werd dus limbo dansend piesen. Ik ben inmiddels enorm lenig geworden!

Omdat we nu toch voor de zoveelste dag meer kilometers gemaakt hadden dan gepland, besloten we de volgende dag maar de derde poging te wagen om te relaxen bij thermische baden in Puyuhuapi. Eindelijk gelukt!!! Alhoewel.... Het waren geen natuurlijke bronnen, maar gewoon warme baden. Desondanks hebben we een heerlijke rustdag gehad aan het meer met uitzicht vanuit het bad naar de bergen en zijn we helemaal zen na afloop uit eten gegaan in het dorp. We waren iets TE zen, want hadden nog geen overnachting geregeld. Uiteindelijk zijn we rond half 11 een camping opgereden, waarvan de eigenaar al op 1 oor lag. We hebben hem maar meteen om het hoekje van de receptie geplant en zijn niet veel later ook in 'coma' geraakt.
Toen we (met name ik) de volgende ochtend gewekt werden door de koe en 6 hanen om onze auto, besloten we ons maar klaar te maken voor de uitleg in ons beste Chileens. Ze hadden schijnbaar al andere gasten gesproken en die zeiden al dat we laat waren, dus alleen betalen volstond al. Scheelde weer een hoop handen en voetenwerk. Aangezien we op tijd wakker waren, stond een wandeltochtje van 3,3km vals plat op het programma. We gingen de gletsjer bij Queulat eens van dichterbij bekijken. Na een uurtje klimmen en klauteren kwamen we bij een mooi uitkijkpunt. Niet veel later begon het te onweren. Nou ja.... De zon scheen volop, maar het ge,uit kwam van de ijsmassa af en nog geen paar minuten later zagen we waarom. Er brak een stuk af en donderde effe 100 meter naar beneden. Mooi zicht!
Halverwege de middag zijn we toch maar onze bolide ingestapt en doorgereden naar Coihaique. We kwamen rond 7 uur aan en het was nog 31 graden buiten. Je zou zeggen dat het kouder werd naarmate je richting Antarctica zou reizen, maar nee dus. Terug naar Coihaique. Hier hebben we na veel zoeken op volle of afgesloten campings een plek in een hostel weten te bemachtigen. 2 lieve schoonmaaksters checkten ons in en werden we naar de kamer begeleid. Ze wilden alles van ons weten en ze hebben zelfs een telefoonnummer van ons weten te scoren. Één nadeel..... Wij houden niet 65+. Niet in dat opzicht tenminste.
De volgende dag kregen we een heerlijk vers ontbijtje waarbij Johan nog een Samurai ei aangeboden kreeg. Beter bekend bij ons als een roerei, maar ze wist het niet te vertalen en kwam meer als een ninja met haarnetje over.

Na alles weer te hebben op- en ingeladen wilden we vol goede moed naar Chile Chico om daar weer de grens over te steken naar Argentinië. Na veel stuiteren en hobbelen over een echte Dakar route, zo leek de staat van de weg tenminste, kregen we na bijna 4500km rijden in totaal sinds onze vakantie de eerste technische mankementen. Ik kon na een foto maken mijn gordel niet meer uit de zijkant krijgen. Na een half uur morrelen heb ik mezelf maar ingesnoerd met een spanband. En warempel, na 50 meter deed de gordel het weer. Het lijkt erop dat de auto waterpas moet staan om je gordel om te kunnen doen.
Ongeveer 12 kilometer later kregen we een lekke band. We zijn dus noodgedwongen gestrand ongeveer 100 km voor Chile Chico. Hier kwamen we op het reservebandje aan bij een camping in de middel of nowhere. We werden welkom geheten door een oud echtpaartje en de locatie in combinatie met de camping was een van de beste. Mooi aan een plas omringd door bergen en dat voor net een tientje met z'n tweetjes en auto. De man kwam in het Engels niet verder dan shower, maar met handen en voeten kwamen we er wel uit. Ze stonden met verbazing te kijken hoe wij weer ons tentje in 5 minuten klaar hadden staan. Even stiekem een kijkje nemen hoe het er van binnen uit ziet?? Ze wilden wel, maar durfden niet leek het.
Later kwam zoonlief aan en die sprak perfect Engels. Bleek dat hij een raft-gids was en dus elke dag op het water aan het peddelen was. Zijn vriendin zorgde voor de foto's tijdens zo'n dag. Weer een booming business op de markt gebracht. Hij hielp ons aan een adresje waar we de kapotte band konden laten maken.

De volgende dag zijn we na 20 minuutjes aangekomen bij een schuur met een geschreven briefje en een half uur later reden we met gerepareerde band en de reserve weer achterin voor een tientje weer verder. Dit ging ook weer sneller dan verwacht en zodoende waren we weer op tijd de grens over. We konden dus wat kilometers uitlopen op schema om het de komende dagen weer wat rustiger aan te doen. Wel hadden we wat wind onderweg (windkracht 8?) en ben ik nog steeds verbaasd dat mijn wenkbrauwen niet van mijn hoofd zijn gewaaid en mijn oren nog op dezelfde plek zitten. Wel heb ik met 110 km/uur en windkracht 8 tegenwind een mooie facelift gekregen. Ik voel me 10 jaar jonger. Na weer een uurtje of 9 onderweg te zijn geweest besloten we te overnachten we in een van der Valk aan de ruta 40 in Bajo Caracoles. Buiten dit hotel staat in deze metropool niet meer dan 5 huisjes, een benzinepomp, een hostel annex camping die dicht is en dat was het wel zo'n beetje.
Gisteren zijn we vol goede moed vertrokken met El Calafate op de planning. Het eerste stuk verliep soepel, maar aangezien onze Annie last had van de wind, besloot ze ons 80 km om te leiden. Gelijk maar eventjes een bank opzoeken en tanken dachten wij. Nu hebben we al bijna 1700km afgelegd en ben ik nog niet in staat geweest Argentijnse peso's uit de muur te trekken. Gewoonweg omdat er maar een paar banken in grote plaatsen zijn die maestro accepteren. Dus vol goede hoop het dorpje in. Helaas weer niet geslaagd. Dan maar hopen of we met Chileense peso's konden betalen bij de pomp. Gelukkig kon dat wel, maar.... Er was geen benzine voorradig. Dichtstbijzijnde pomp, 176km verderop. Hij zat net onder de helft, dus het zou krap worden.
Na 2 uur over een mega slecht wegdek (wegwerkzaamheden) en niet harder dan 40 km per uur, begon het metertje aardig hard te zakken. De wielen stuiterden nog net niet door de motorkap heen.
Met klamme naad van de spanning en niet boven de 1500 toeren kwamen we een paar uur later ver in de reservetank aan bij de pomp. We hadden het gehaald!!! Helaas had deze ook al 3 dagen geen benzine en kon nog wel een paar dagen duren. Daar sta je dan in een gehucht, zonder Argentijns geld en een lege tank. Voor de tweede keer gestrand in een paar dagen. We werden naar de politie gestuurd om daar evt benzine te kopen. Fingers crossed of we die 2km terug naar het centrum wel zouden halen. Gelukkig wel, maar ook de politie zat zonder. Ze verwezen ons vriendelijk naar een boertje 3 straten verder en na een kwartier onderhandelen konden we wat jerrycans in de auto kappen met Chileens geld. Onze held van de dag!

De stemming was weer 180 graden gedraaid in de auto, want we konden toch nog naar El Calafate! Hier hebben we gelijk geld opgenomen en de auto volgegooid. Daarna hebben we onszelf wel verwend met een grote biefstuk en wat bier om vervolgens in een apart-hotel in slaap te vallen. Vandaag staan dan de Perito Moreno gletsjers op de planning. Deze keer zonder klamme billetjes en vochtige handjes van de spanning, maar van het genieten. Of laten we het maar gewoon droog houden.

Tip! Pin gelijk geld als je de eerste keer in Argentinië komt. Hoe zuidelijker, hoe moeilijker! En neem wat jerrycans op voorraad mee in de auto, je weet maar nooit wanneer de pompen gaan staken.....