We kenne 't dak op

We moesten effe geduld hebben, maar we zaten toevallig naast het Estadio National. Beter bekent als het stadion van Universidad. Hier zijn we maar een rondje omheen gelopen en hebben we nog even wat gedronken voordat we naar de auto konden. Na een beetje op gang te komen met horten en stoten en wat nieuwe mankementjes, konden we eindelijk op pad. Het was inmiddels 4 uur, dus werd het haasten richting Valparaíso.
Eenmaal uit de stad ging het snel en zaten we in 2 uurtjes in Valparaiso. Effe wennen die nieuwe regeltjes en zigzaggen. Eenrichtingsverkeer zijn ze trouwens dol op. Uiteindelijk hebben we een parkeergarage weten te vinden en zijn we vervolgens een rondje door de stad gaan lopen. We hadden trouwens inmiddels wel trek en na het eten werd het al bijna donker. Het had dus geen zin meer om een camping te zoeken. We hebben in de regio nog wat rondgereden, maar helaas. We zijn dus rond 11 uur geëindigd op een truckstop. De tent stond binnen 5 minuutjes uitgeklapt op het dak (alsof we het veel vaker hadden gedaan) en na een welverdiend biertje die we onderweg hadden ingeslagen, lagen we al gauw tussen de ronkende diesels te snurken en te meuren in ons slaapzakje. De volgende dag zat ik een beetje te twijfelen of we wel weer die grote drukke stad in moesten, maar het was maar goed dat we toch gegaan zijn. Voor de leken onder ons, Valparaiso ligt tegen heel veel heuvels aan die helemaal volgebouwd zijn met felgekleurde huisjes. Wij wilden dus een paar heuvels bekijken. Fanatiek beginnend via de trap, want we hoorden de dag ervoor bij het VVV dat de kabeltreintjes kapot waren. Eenmaal boven begonnen die krengen toch te rijden zeg!
Al gauw bleek toen we boven waren, dat we niet bij het zogenoemde hoogtepunt waren. Wij weer naar beneden en verrek, een eindje verderop weer kabeltreintjes! Ze stammen uit omstreeks 1880 en vervolgens is er niet veel aan gedaan, behalve een beetje teer hier en daar. Het rammelde en kraakte aan alle kanten, maar zo koel als we waren (of over kwamen) stapten we boven uit met een mooi uitzicht over de haven. Een stukkie terug zijn we nog een gekleurde wijk in gelopen waar elk huis beschilderd was. Nou ben ik niet zo echt van de kunst, maar de graffiti en felle kleuren maakten het wel gezellig.
Na eventjes wat gegeten te hebben werd het weer tijd om de auto in te duiken richting het zuiden, aangezien we onze reis aan die kant moeten eindigen... Nu stond Matanzas op de planning. Ik had namelijk ergens gelezen dat je er eventueel windsurf spullen kan huren. Weer een mooi vinkje van de bucket list. Na een mooie route met veel slingerweggetjes kwamen we eind van de middag aan. Helaas viel rond die tijd de wind weg en verdween de zon achter de wolkjes. De volgende dag was het niet veel anders en dus geen mogelijkheid om een rondje te scheuren op het water. Dan maar toeren...

Die dag zijn we uiteindelijk gestrand bij het meer van Colbún een kilometer of 300 verder. Hier zijn we met ons beste Chileens terecht gekomen op een camping voor 4000 peso's. Omgerekend 6 euro voor een auto en 2 volwassenen. Bij de boer kun je niet voor dat geld kamperen denk ik?
We konden staan waar we wilden en hebben hem (omdat dit de enigste rechte plek was) midden op de oprit gezet achter op de camping, met uitzicht over het meer met de bergjes op de achtergrond. We kregen nog wat takken of eerder gezegd een halve boom aangeboden voor een kampvuurtje, maar met mijn verleden met een vuurkorf was dit geen goed idee. We moesten ons maar vermaken met onze 4 waakhonden en 2 grizzly kippen.

De volgende dag besloten we toch wel wat kilometers te vreten. We hebben ze uiteraard wel gemaakt, maar meer van links naar rechts door het land of andersom, maar niet naar beneden.... Al zou dit wel handig zijn natuurlijk....
Dus maar voor 700 km het gaspedaal ingetrapt en zijn we via Temuco aangekomen in Curacautín. Vlakbij het natuurpark Conguillo, maar daarover zo meer.
Een echte aanrader in Temuco trouwens is het spoorwegmuseum. Wij verbaasden ons over de verscheidenheid aan treinen en de staat waarin ze verkeerden.

Nu weer terug naar Curacautín.
We waren een beetje moe aangekomen en hadden geen fut meer om een camping te zoeken. Dus maar het eerste het beste hostel in gedoken. Hier zitten we 2 nachten. Na eenmaal eventjes gedoucht te hebben, gingen we een hapje eten. De restaurantjes zijn op 1 hand te tellen en wat open was, kon op 3 vingers.
We kwamen uit bij een restobar waar wij lang de enigen waren. Na een tijdje ging de muziek aan en stond moeders de kok (waarschijnlijk moeder van een van de bardames) achter de draaitafel met haar koksmuts nog op d'r kop.
Na dit hoogtepunt besloten we ons bed in te duiken en vandaag maar eens het natuurpark in te rijden in de hoop de vulkaan in het park te beklimmen. Op slippers uiteraard.....(voor een deel dan)
De vulkaan zelf konden we niet op, maar wel een bergketen wat een soort uitloper was. Na 3 uurtjes vals plat en 100 foto's rijker zaten we op zo'n 1750 meter en het hoogste punt was 1987. We besloten maar weer naar beneden te gaan ipv naar boven, aangezien het al tegen het eind van de middag liep en het nog steeds 29 graden was. Laten we ook nog eens voor een deel in de volle zon hebben gelopen...
Dan wil je wel afkoelen. Gelukkig was er nog een meertje (12 x zo groot als Galder?) en zaten we aan de Playa met de Alpen als uitzicht. We waren als dappere Hollanders natuurlijk wel de eersten die in het bbrrrrrr koude water doken, maar al gauw kwamen hele gezinnen ons vergezellen. Toen die kleine koters kwamen, werd het maar gauw tijd om op te zouten.
Bij terugkomst kregen we een beetje honger en bestelden we een pizza. Had ik niet echt in de gaten dat je met 3 personen van de mijne kon eten. De blik van de ober sprak boekdelen en toen begon het lichtje langzaam bij ons te branden. Nu uitbuikend en puffend en genietend van de valse lokale muziek op het plein buiten gaat langzaam ons lichtje voor vanavond weer uit.

We gaan nog even overleggen waar we morgen heen gaan, dus voor ons wordt het volgende verhaal net zo'n verrassing net als voor jullie.