Ice age carnaval

Allereerst wil ik degenen die het nog vol kunnen houden met carnaval veel plezier wensen op de laatste dagen. Ik heb redelijk wat onzin voorbij zien komen en sta er ook niet van te kijken als er een paar met een zware kater af moesten haken. Volgend jaar is voor mij de kans weer aanwezig om deel te nemen aan het zuipfestijn, maar nu zit ik lekker zomer te houden in het zuiden. Maar goed, laten we maar weer verder gaan waar we gebleven waren. Perito Moreno!

We hebben de gletsjer gehaald zonder enige problemen. Na een uurtje rijden uit El Calafate kwamen we aan bij het begin van het park. Hier was het een mooi systeem om toegang te krijgen in het natuurpark. Dit liep dus lekker vlot door. We hebben nog 2 lifters meegenomen voor het laatste stukje, want tussen de ingang en de gletsjer zat nog 30 kilometer. Sneu om die meiden dat takke eind te laten lopen.
Na een kwartiertje hadden we nog wel even een tussenstop voor een fotomomentje. Deze keer geen handrem bocht bij het bordje zoals een week eerder, maar netjes op de parkeerplaats. Na wat foto's te hebben gemaakt zijn we doorgereden naar het hoogtepunt van de dag.
Eenmaal op de parkeerplaats eventjes een baño opgezocht en daarna wat drinken ingeslagen. We waren zo goed voorbereid dat we de plattegrond per ongeluk in de auto hadden laten liggen, maar met onze sublieme gevoel voor richting konden we het wel zonder af.

We begonnen in tegengestelde richting, waardoor het enorm rustig was onderweg.
Na een kwartiertje zaten we pal voor de gletsjer en hebben we veel gefilmd en foto's gemaakt. Ook hebben we enorme stukken naar beneden zien komen met de daaropvolgende vloedgolven. Dit was wel effe imponerend. Na een tijdje te hebben rondgewandeld langs een van de mooiste natuurverschijnselen viel mij een perfecte scheur op in het ijs. Zo perfect dat het mij deed denken aan de film die ik een week eerder in Hornopíren op tv zag. Laat ik op dat moment net het totale beeld verpesten voor iedereen die het kon verstaan. Ik moest namelijk denken aan het eekhoorntje met zijn eikeltje van ice age en voor ik het wist deelde ik het dus mee. Johan heeft er een trauma aan over gehouden.

Na een hele dag relaxt te hebben rondgehangen en we de dubbele tijd nodig hadden van de aangegeven tijden zijn we van 3 delig bruin naar biefstuk rood gebakken. We hadden namelijk eventjes niet aan de zonnebrand gedacht. Als je nou net best hoog zit met gaten in de ozon, kan het misschien best handig zijn. Maar goed, het is allemaal weer aardig bijgetrokken.
'S avonds besloten we toch maar in El Calafate te overnachten, want we hadden na zo'n rustige dag geen zin om nog uren te gaan knorren. Zijn we eindelijk op souvenirjacht gegaan, maar ook hier viel alles weer tegen. De lelijke sleutelhangers heb ik dus nog niet! Daarna zijn we weer een steak gaan bemachtigen in een poepie luxe restaurant waar de spare ribs in de vitrine lagen te garen boven een vuurtje.

De volgende morgen stond dan het nummer 1 park van Chili op de planning. De toeristische one and only...... Torres' del Paine! Eerst maar eventjes de auto weer volgooien, want we wilden hetzelfde geintje als een paar dagen eerder niet nog eens.
Nu heeft die staking van een week eerder ook hier zijn uitwerkingen en zaten ze nu in El Calafate ook zonder benzine.
We kwamen dus niet van onze Argentijnse peso's af. Dan maar hopen dat we in Chili meer geluk hadden. De tank zat nog goed vol en de grens was 274km. Wel zou de tocht een aantal uren duren, vanwege hobbelstukjes tussendoor. We wilden niet teveel kilometers maken vanwege de tank, dus ging afstand voor comfort. Een stukkie binnendoor dus. Na 20km redelijk goed wegdek en eventjes languit te hebben gelegen op de N59 van Chili begon het wegdek af te takelen. Na wat stuiteren en af en toe checken of de auto nog niet uit elkaar viel, kwamen we 40 kilometer verder weer uit op de route 40, met.... Jaja.... Een benzinepomp! Het leek een leegstaande dooie bedoening, maar er kwam een mannetje aangelopen die de pomp in zijn schuur eerst even aan moest slingeren voordat er getankt kon worden. Nu kwamen we dus toch van onze laatste Argenrijnse muntjes en briefjes af en zaten we weer met een volle tank in de auto richting de grens.

Eenmaal bij de grens aangekomen sloten we aan achter een touringcar. De begeleider leek hier vaker te komen, want die zat met zijn thermoskan met 'high' tea alleen maar met de douane te lachen en voor de gek te houden. Nu leek onze rij al niet snel te gaan, maar na 3 kwartier stonden we buiten met de stempeltjes dat we Argentinië hadden verlaten. De rij naast ons (Argentinië in) was nog 4 keer zo lang en mensen stonden al een uur buiten in de volle zon te wachten. Die waren dus voorlopig ook nog niet aan de beurt.
Eenmaal aan de Chileense kant waren we binnen een kwartier voorzien van stempels, maar omdat we eten hadden aangeven bij de douane, moesten we even de koelbox laten checken en onze tassen door de röntgen. Niet dat ze er echt naar hebben gekeken, maar meer voor het gevoel. Bij de declaratieformulier liep de beambte weg en vroeg later of alles goed was. Het was dat we zo eerlijk waren, maar we hadden zo weg kunnen rijden. Hetzelfde gold voor de tassen uit de auto naar de x-ray. We stonden niet onder enige toezicht.

Maar na braaf de grens over te zijn gestoken, reden we een half uurtje later het park van Torres del Paine in.
Hier begon het klikken met de camera en zijn we rond 8 uur pas gestopt omdat we op de camping kwamen te staan en we nog eventjes onze maaltijd moesten koken.
De volgende dag liepen we nog een beetje rozig van de zon de tent weer mega snel in te pakken, maar door de koude nacht en het was tenslotte nog maar kwart voor 8, veranderde die rode kleur al gauw in blauw van de kou.
Na een kwartier de verwarming aan te hebben gehad, ontdooiden we langzaam en gingen we met een zwak zonnetje en strakblauwe lucht naar Lago Grey. De eerste boot zou om 9 uur vertrekken en we wilden er op tijd zijn. Bleek het nog een uur lopen te zijn. Ik begon ons al op het ergste voor te bereiden omdat uit ervaring blijkt dat deze reis niet altijd even soepeltjes verloopt. Maar de spirit hielden we erin.
De boot was gelukkig nog niet vertrokken, maar de geintjes van mij over een kaartje en reservering bleek later dus t kloppen. We hadden geen kaartje en niet gereserveerd! Na wat rondvragen van de gids op de boot bleek er nog plek over te zijn en konden we toch nog mee. Er kwam een compleet gezelschap van een bus aanzetten en dus kregen we de tip snel aan boord t gaan om de beste plekjes uit te zoeken.

Na een half uurtje was iedereen ingeladen en gingen de motoren ronken. Op naar de gletsjers! De tocht duurde 3 uurtjes en het was een waar spektakel. Mooi om die dingen van dichtbij te zien. Wel was het minder massief en lager dan Perito Moreno, maar dat mocht de pret niet drukken. Eenmaal bij de gletsjers moest er geproost worden met Pisco in gletsjerijs.
Die middag zijn we nog via een waterval naar de 3 punten gelopen waar het park zo bekend om staat. Hier hebben we een tijdje rondgehangen en eind van de dag besloten we te overnachten in stijl in een hotel. Een probleempje..... De hotels bleken vol te zitten. Dan maar eentje zoeken buiten het park op de weg richting Puerto Natales. Bleken dit dus 4 en 5 sterrenhotels te zijn van minimaal 275 euro per nacht. Je vreten was niet eens inbegrepen. Maar goed, daarnaast lag nog een camping. Dan maar een happie eten in het 5 sterrenhotel waar zien uniform en gouden karretjes naar buiten kwamen om je koffers uit te pakken. Daar zaten deze 2 inboorlingen tussen het luxe volk. We hebben heerlijk gegeten en na een paar biertjes te hebben ingeslagen bij de hotelbars voor onderweg, gingen we inchecken bij de halflege camping. Eenmaal bij de receptie bleek deze 'vol' te zijn. Blijkbaar was het 10 hectare per plekje om je tent op kwijt te kunnen. Dat werd dus toch nog op zoek om half 10 's avonds!
Uiteindelijk zijn we om kwart voor 11 gestopt bij een uithoek van de grote weg. Mooi beschut tussen wat bomen, omdat de wind weer op begon te steken. Helemaal niemand in de buurt en in heel de nacht zijn er 1 vrachtauto met lekke uitlaat en een auto voorbij gereden. Eigenlijk een nog betere plek dan die camping.
De volgende dag zijn we via de Milodon grotten doorgereden naar Puerto Natales. De grotten zijn nog niet zo lang geleden onderzocht en daar hebben ze aardig wat gevonden. Voor uitgebreide info verwijs ik jullie maar door naar Wikipedia. Eenmaal in Puerto Natales, waar we 2 nachten verblijven, besloten we een eettentje op te gaan zoeken. Komen we bij het stoplicht een Nederlander tegen die heel open was. Na de vraag of wij Nederlanders waren, kwam het complete levensverhaal voor de dag. Wij wilden alleen vreten, maar zo aardig als wij zijn, lieten wij hem even (ruim een half uur) zijn hart luchten. Dit werd een traumatische ervaring voor mij, want tijdens het eten in de voetbalkantine waar op groot scherm Colo Colo, een ander scherm Riverplate en later de superbowl werden uitgezonden, spookte dat gesprek steeds door mijn hoofd. Maar goed, de voetbal kon voor veel afleiding zorgen.

Nu gaan we in Puerto Natales wederom op souvenirjacht en hopen we dat we deze keer wel kunnen slagen. Morgen rijden we naar ons eindpunt Punta Arenas om woensdagochtend de auto in te leveren. Eerst nog even uitmesten en enigszins schoon proberen te krijgen om vervolgens in de middag gauw te vluchten met het vliegtuig richting Santiago. Van daaruit vliegen we donderdag richting Buenos Aires en daarna is het de vraag of we aansluiting hebben naar Amsterdam om 2 dagen moeten wachten. Het einde komt dus in zicht, maar zolang ik nog geen voet op de werkvloer heb gezet, hou ik het vakantiegevoel!