Je bekijkt de reis...
Van Panama stad tot San Salvador
Reisverslag Van Nicaragua naar El Salvador
25 maart 2014
|
Aantal keer bekeken
426
Aantal reacties
2
San Miquel,
El Salvador
a
A
Van Nicaragua naar El Salvador
Na een heerlijke nacht slapen wordt ik redelijk vroeg wakker en hoewel ik graag een douche neem in de ochtend hebben we hier weer een keer geen water, wel komt er uit de kraan van de wasbak wat water, dan maar een beetje water hozen zodat je gezicht lekker opgefrist is, mijn reismaatje slaapt nog dus neem ik even een lekkere stoel in de tuin van ons Hostel en neem even de laptop mee, we willen graag naar een klein plaatsje en daar schijnt een boot te varen die rechtstreeks naar El Salvador vaart, als dat gaat scheelt ons dat een heleboel reistijd, op de website wordt vermeld dat deze route inderdaad bestaat en dat er mogelijk plaatsen zijn voor de vrijdag, dat zou mooi uit komen!?
Nu zit er ook een reisbureautje in deze plaats en we besluiten om daar even langs te gaan om te informeren, zo gezegd zo gedaan, we verlaten het Hostel en gaan opzoek, twee straten verder staan we al voor de deur, we doen als of we nog niets weten en vragen alle beschikbare info, een lieftallige dame achter een bureau verteld hat verhaal maar er blijkt geen boot te varen op vrijdag, de eerst volgende mogelijkheid is zondag, dat is jammer, we moeten dan toch weer even het reisplan gaan aanpassen.
We besluiten eerst even een ontbijt te regelen, elders als in de vorige plaatsen is het hier een stuk lastiger, maar goed we vinden een smoothie bar, we laten wat overheerlijke soorten fruit in de blender mikken en dat begint als gezond, tevens verkopen ze wat croissants en dat is het wel zo’n beetje! We nemen de alternatieve door en besluiten eerst maar verder te reizen naar Chinandega, om daar te komen nemen we een lokale omgebouwde vrachtwagen waar de mensen letterlijk in gepropt worden, we moeten naar de bus terminal en dat is te ver om te lopen, we mogen achterop staan, met volle bepakking op de rug hangen we zo’n beetje als de bijrijders van de vuilniswagens van vroeger aan een hek achter op de wagen, gelukkig rijdt de chauffeur iets rustiger als van de week op Ometeppe, onderweg stappen nog steeds mensen in en uit en alles gaat van een leiendakje.
Daar aangekomen stappen we in een bus, die ons naar Chinandega brengt. We leggen de rugzakken op de grond en gaar er lekker op zitten, tussen de andere zakken met bananen en rijst en diverse andere artikelen, het grommende geluid van de motor overstemd ons stemgeluid en het landschap wat er overwegend heel droog uit ziet trekt aan ons voorbij, de reis gaat snel binnen anderhalf uur zijn we er, nu nog even de bus zoeken die ons in Potosi gaat brengen, de reden dat we hier naar toe willen is dat er een prachtig vulkaan meer, op 853 meter hoogte die gifgroen is van kleur, deze vulkaan is in 1835 voor het laatst is uitgebarsten en was toen zo heftig dat de as neerkwam in Mexico, de omgeving is door de uitbarsting rijk aan goede vruchtbare grond vandaar dat deze rijk is aan landbouw, de route er heen is wat lastig aangezien er niet continu bussen naar deze plaats rijden.
We nemen een fietstaxi naar de bus die wij nodig hebben blijkt van een ander deel van de stad te gaan, na een kwartiertje zijn we er en moeten we wachten, de bus moet nog komen. Op heel veel plaatsen en dus ook hier zijn de bushaltes de ideale plek om een markt te beginnen of houden, links en recht zijn er weer diverse kramen en winkels waar je van alles kunt kopen, wij zitten bij de ingang van een soort Praxis winkel die onder andere ook een hele regiment kapmessen verkoopt, de mensen lopen van deur tot deur tot dat ze alles hebben en als gaat mee de bus in of op, zelfs fietsen, golfplaten, zakken cement, noem iets op en het zit vast in of ergens op de bus. De bus boys helpen iedereen met het op en inladen van alle spullen, wanneer de bus vertrekt zit de deze dan ook afgeladen vol!
Wij moeten 2 uur wachten, er gaat er geen eerder, we nemen maar wat te drinken en wat fruit om de tijd te doden, als de bus dan eindelijk verschijnt gaan we gauw zitten, langzaam wordt de bus steeds voller en dan verschijnen er ook allerlei straatverkopers in de bus die nog allerhande waar aan de man probeert te brengen, van diverse maaltijden tot groenten, cd en dvd’s, toiletartikelen, pizza, fruit en dat allemaal in een bus die voller en voller wordt, het is een chaotische zooi maar eigenlijk ook best wel komisch, iedereen bied over elkaar heen als of je nog op de markt staat, op een bepaald moment gaat de bus gewoon rijden en stappen de verkopers een voor een de bus uit, dit herhaald zich de hele reis door, bij de ene halte stappen ze in en bij een paar haltes verder weer uit. En onder de harde klanken van o.a. Nederlandse DJ’s er hangen mega grote boxen in de bus die vol open staan, gaan we swingend op weg.
Naar mate ons reisdoel in zicht komt wordt de bus leger, heb wel een beetje het gevoel dat ik nu naar het eind van de wereld aan het reizen ben, de steden worden dorpjes, de dorpjes worden gehuchten van huisjes met rietendaken en zo wordt het landschap steeds leger, het wordt weer veel groener, in het zelfde gebied zijn ook wetlands, in het regenseizoen komt de regen met bakken uit de hemel en dan stromen grote delen onderwater, ook worden de contouren van de vulkaan goed zichtbaar, als we in de buurt komen!
De weg er naar toe is goed, echter het laatste stuk in niet verhard met asfalt, en de puinweg is gort droog, de stofwolken die de bus doet opwaaien gaan aan alle kanten de bus in en weer uit sommige momenten zie je geen hand voor ogen, als we dan eindelijk in Potosi aankomen stopt de bus bij een Hostel, de bus boy dacht dat wij dat wel zouden zoeken, erg goed van hem en behulpzaam, we stappen uit en hebben de keuze uit een kamer, nou doe die dan maar, als we de kamer betalen komen we met een groepje Hollanders in gesprek, de tweede keer na Leon en dan nog wel in deze uithoek!
We hebben even een kort gesprek en dan moeten zij weer gaan. Ons Hostel heeft tevens een restaurant en we regelen meteen een gids voor morgen als we naar het kratermeer willen, handig alles onder een dak. Als we alles geregeld hebben is het diner klaar, kip in wijnsaus, prima te eten, en aangezien we morgen vroeg weer gaan lopen, de gids komt ons om 6 uur halen gaan we vandaag maar weer eens vroeg te bed, nog even een kleine douche, er blijkt geen douchekop op te zitten waardoor het water met een grote straal net over het muurtje van de douche heen komt recht in de kamer, oeps!?
De hele nacht ben ik wel een paar keer wakker van allerlei dieren vooral honden die juist voor onze deur allerlei kattenkwaad uithalen en daardoor veel geblaf, tenslotte lijkt het wel of de hele buurt hanen heeft, om en om beginnen die beesten ruim voor de zon opkomt al heel veel geluid te produceren, ook de eerste bus vertrek luid toeterend voor de deur, ver of uitslapen is hier geen optie!?
Als de wekker dan toch afgaat on half 6 ben ik eigenlijk al klaar wakker, snel aankleden en dan nog wat meenemen om te eten en drinken onderweg, tenslotte zijn we weer een kleine 6 uur onderweg, 3 uur heen en ongeveer 2 uur terug. In het restaurant zit een oudere man die ons naar de top van de krater gaat brengen, de reden om dit vroeg te doen is het weer en de warmte, naarmate de dag vordert wordt het verzengend heet en geen pretje om dan tegen de rand van een krater te moeten klimmen en klauteren, de oude man heeft al snel de pas er goed in en we lopen langs kleine paadjes langs een aantal boerderijtjes waar wat vee en paardjes rondlopen, op onze route lopen ook een hele koppel koeien voor ons uit en met ons mee, de weg is gort droog en het stof enorm.
Wat mij verbaast is dat de natuur in staat is onder deze zware omstandigheden nog groen te kunnen zijn en blijven, zelfs op stukjes pad wat voor mij eruitziet als een open zak cement groeien nog jonge plantjes, de route loopt eigenlijk alleen omhoog, via diverse paadjes omringd door bosjes en dikkere bomen en soms is het geheel dicht gegroeid, maar de oude baas heeft ook een groot kap mes mee en af en toe maakt hij het paadje een beetje breder, het is best zwaar en de eerste transpiratie plekjes komen op mijn shirt, af en toe nemen we even een kleine pauze voor rust en een slokje water.
We lopen de route nog best snel al na 2 uur en 20 minuten staan we op de krater rand en kunnen we genieten van het uitzicht op het gif groene meer beneden ons, door de warmte is het zicht helaas niet geheel helder en kunnen we met moeite het drielanden punt van hier zien, wel hebben we een mooi zicht op de Golf van Fonseca, waar de landen Nicaragua, Honduras en El Salvador samen komen.
Het meer ligt aardig diep onder ons, je kan ook nog een afdaling maken in de krater via touwen maar dit duurt heen en terug ook nog een kleine 5 uur, beneden is er dan een klein strandje vanwaar je het meer in kunt, zon zal je op strand niet hebben omdat het strandje in de schaduw zijde van de kraterrand zit. We nemen plaats op een kleine plaat beton wat als bankje dienst doet en maken eerst even het ontbijtje soldaat wat we mee hebben genomen.
Het is heerlijk hier, de zon schijnt uitbundig en de wind is lekker warm, en met een uitzicht op het meer is het geweldig. Natuurlijk moeten we ook nog wat foto’s maken en je raak niet uitgekeken, een rondje over de kraterrand is nog een ruime 2 kilometer, en we lopen een stuk links en rechts van ons rust punt, echter vanaf daar is er geen beter zicht op het gehele meer, na een half uur komen er nog twee Franse wandelaars boven, na bijna een uur genieten van de omgeving gaan we dezelfde route weer omgekeerd naar beneden, nu kunnen we nog meer genieten van de begroeiing om ons heen en het zicht op de water voor ons.
We komen rond de klok van 12 uur weer in het dorp terug, dat is gunstig, de bus vertrekt weer om kwart voor een uit het dorp. We geen terug naar het Hostel waar we nog even gebruik kunnen maken van de kamer om te douchen, al dat stof zit inmiddels overal, ondertussen bestellen we nog een broodje en wat drinken en zo gaan we met de lunch weer achter de kiezen de bus in.
Een klein half uur zijn we onderweg als mijn reismaatje een noodzakelijk sanitaire stop moet maken, gelukkig zijn we weer wat in de bewoonde wereld en staan we bij een bar annex winkel als we uit de bus stappen, over 2 uur komt er gelukkig nog een. Wanneer hij weer een beetje opgeknapt is, nemen we even plaats op de veranda van het genoemde barretje, dan met meer geluk dan wijsheid staat er een Pick-up truck aan de kant van de weg waar mensen in stappen en we vragen aan hen of we misschien mee mogen rijden, dat kan, dus snel de rugzakken achterin en rijden maar, het is weer eens wat anders als je, Nicaragua maar dan achterste voren!? Halverwege halen we de bus in waar we eerder uitgestapt zijn, en zo zijn we ondanks alles toch nog eerder dan verwacht in Chinadega.
We worden gedropt bij een soort winkelcentrum en daar kunnen we even weer een hapje eten en een lekkere bak koffie scoren, tevens moeten we ook weer geld pinnen. We besluiten gezien de tijd en ook dat op de geplande route de grensovergang naar Honduras niet meer open is om hier ergens de nacht door te brengen en gaan we opzoek naar een goed Hostel. De avond is verder relaxed en na een paar cerveza besluiten we lekker te slapen, tenslotte alweer best een lange en vermoeiende dag.
Een nieuwe reisdag breekt aan, aangezien wij niet de route met de boot konden nemen gaan we over land, dat betekend dat we twee keer een grens over moeten, dat zal waarschijnlijk wel wat meer tijd kosten. Vanaf Chinandega gaan we naar de dichtstbijzijnde grens overgang met Honduras, met een minibus waar je letterlijk om je plekje moet vechten gaan we het eerste deel, een kleine anderhalf uur, bij aankomst word de bus letterlijk bestormd door aasgieren die je voor een schappelijke vergoeding het laatste stuk naar de grens willen brengen, wij negeren dat en gaan lekker te voet, het is nog minder dan een kilometer, papiertje invullen en wachten in de rij, stempeltje en wat dollars neerleggen en dan mogen we Nicaragua uit, we lopen over een grote brug die over een rivier loopt die de feitelijke grens is tussen beide landen, aan de andere zijde Honduras in, papiertje invullen en wachten in de rij, stempeltje en wat dollars neerleggen en dan lopen we goedgekeurd het land in!
Aan de deze zijde zoeken we een bus die ons weer naar de grens van El Salvador wil brengen, dat gaat vrij snel en proberen hier ook nog wat te drinken te scoren voor de volgende bus rit, dat valt nog niet mee, ze hebben geen of te weinig wisselgeld, via wat handige wissel trucks en wat extra inkopen komen we tot een akkoord en hebben we genoeg inkopen voor de rest van de dag. Deze rit duurt een kleine 2 uur en het is erg warm, we hebben het idee dat je langzaam gekookt wordt.
Onderweg staan een aantal keren politie aan de kant van de weg en maar een keer worden onze paspoorten gecontroleerd. De chauffeur brengt ons letterlijk voor het grenskantoor en daar gaan we weer, papiertje laten zien met paspoort en zowaar geen dollars dit keer, stempeltje en doooor, weer gaan we lopend over een rivier naar de grens post van El Salvador, deze checkt alleen de gegevens van het paspoort en ook hier geen dollars nodig en binnen een kwartier zijn we welkom in ons laatste gastland van deze reis.
Vraag is waar gaan we nu heen, door reizen naar San Miguel, wat we wilden gaan we voor donker niet meer halen en we besluiten om te gaan overnachten in Santa Rosa, een klein plaatsje ongeveer 15 minuten van de grens, daar hebben we inmiddels weer een prachtig optrekje kunnen scoren en hebben bij de plaatselijke buurt super wat inkopen gedaan, het is nu acht uur in de avond en de temperatuur is nog steeds 33 graden, vanmiddag hadden we het idee dat het ruim boven de 40 was toen we door Honduras reden.
We schuiven even ongezond binnen bij de Burger King, kan ik even het verhaal afmaken tot op heden want daar is gratis internet.
Santa Rosa, 22 Maart 2014
Johan
Nu zit er ook een reisbureautje in deze plaats en we besluiten om daar even langs te gaan om te informeren, zo gezegd zo gedaan, we verlaten het Hostel en gaan opzoek, twee straten verder staan we al voor de deur, we doen als of we nog niets weten en vragen alle beschikbare info, een lieftallige dame achter een bureau verteld hat verhaal maar er blijkt geen boot te varen op vrijdag, de eerst volgende mogelijkheid is zondag, dat is jammer, we moeten dan toch weer even het reisplan gaan aanpassen.
We besluiten eerst even een ontbijt te regelen, elders als in de vorige plaatsen is het hier een stuk lastiger, maar goed we vinden een smoothie bar, we laten wat overheerlijke soorten fruit in de blender mikken en dat begint als gezond, tevens verkopen ze wat croissants en dat is het wel zo’n beetje! We nemen de alternatieve door en besluiten eerst maar verder te reizen naar Chinandega, om daar te komen nemen we een lokale omgebouwde vrachtwagen waar de mensen letterlijk in gepropt worden, we moeten naar de bus terminal en dat is te ver om te lopen, we mogen achterop staan, met volle bepakking op de rug hangen we zo’n beetje als de bijrijders van de vuilniswagens van vroeger aan een hek achter op de wagen, gelukkig rijdt de chauffeur iets rustiger als van de week op Ometeppe, onderweg stappen nog steeds mensen in en uit en alles gaat van een leiendakje.
Daar aangekomen stappen we in een bus, die ons naar Chinandega brengt. We leggen de rugzakken op de grond en gaar er lekker op zitten, tussen de andere zakken met bananen en rijst en diverse andere artikelen, het grommende geluid van de motor overstemd ons stemgeluid en het landschap wat er overwegend heel droog uit ziet trekt aan ons voorbij, de reis gaat snel binnen anderhalf uur zijn we er, nu nog even de bus zoeken die ons in Potosi gaat brengen, de reden dat we hier naar toe willen is dat er een prachtig vulkaan meer, op 853 meter hoogte die gifgroen is van kleur, deze vulkaan is in 1835 voor het laatst is uitgebarsten en was toen zo heftig dat de as neerkwam in Mexico, de omgeving is door de uitbarsting rijk aan goede vruchtbare grond vandaar dat deze rijk is aan landbouw, de route er heen is wat lastig aangezien er niet continu bussen naar deze plaats rijden.
We nemen een fietstaxi naar de bus die wij nodig hebben blijkt van een ander deel van de stad te gaan, na een kwartiertje zijn we er en moeten we wachten, de bus moet nog komen. Op heel veel plaatsen en dus ook hier zijn de bushaltes de ideale plek om een markt te beginnen of houden, links en recht zijn er weer diverse kramen en winkels waar je van alles kunt kopen, wij zitten bij de ingang van een soort Praxis winkel die onder andere ook een hele regiment kapmessen verkoopt, de mensen lopen van deur tot deur tot dat ze alles hebben en als gaat mee de bus in of op, zelfs fietsen, golfplaten, zakken cement, noem iets op en het zit vast in of ergens op de bus. De bus boys helpen iedereen met het op en inladen van alle spullen, wanneer de bus vertrekt zit de deze dan ook afgeladen vol!
Wij moeten 2 uur wachten, er gaat er geen eerder, we nemen maar wat te drinken en wat fruit om de tijd te doden, als de bus dan eindelijk verschijnt gaan we gauw zitten, langzaam wordt de bus steeds voller en dan verschijnen er ook allerlei straatverkopers in de bus die nog allerhande waar aan de man probeert te brengen, van diverse maaltijden tot groenten, cd en dvd’s, toiletartikelen, pizza, fruit en dat allemaal in een bus die voller en voller wordt, het is een chaotische zooi maar eigenlijk ook best wel komisch, iedereen bied over elkaar heen als of je nog op de markt staat, op een bepaald moment gaat de bus gewoon rijden en stappen de verkopers een voor een de bus uit, dit herhaald zich de hele reis door, bij de ene halte stappen ze in en bij een paar haltes verder weer uit. En onder de harde klanken van o.a. Nederlandse DJ’s er hangen mega grote boxen in de bus die vol open staan, gaan we swingend op weg.
Naar mate ons reisdoel in zicht komt wordt de bus leger, heb wel een beetje het gevoel dat ik nu naar het eind van de wereld aan het reizen ben, de steden worden dorpjes, de dorpjes worden gehuchten van huisjes met rietendaken en zo wordt het landschap steeds leger, het wordt weer veel groener, in het zelfde gebied zijn ook wetlands, in het regenseizoen komt de regen met bakken uit de hemel en dan stromen grote delen onderwater, ook worden de contouren van de vulkaan goed zichtbaar, als we in de buurt komen!
De weg er naar toe is goed, echter het laatste stuk in niet verhard met asfalt, en de puinweg is gort droog, de stofwolken die de bus doet opwaaien gaan aan alle kanten de bus in en weer uit sommige momenten zie je geen hand voor ogen, als we dan eindelijk in Potosi aankomen stopt de bus bij een Hostel, de bus boy dacht dat wij dat wel zouden zoeken, erg goed van hem en behulpzaam, we stappen uit en hebben de keuze uit een kamer, nou doe die dan maar, als we de kamer betalen komen we met een groepje Hollanders in gesprek, de tweede keer na Leon en dan nog wel in deze uithoek!
We hebben even een kort gesprek en dan moeten zij weer gaan. Ons Hostel heeft tevens een restaurant en we regelen meteen een gids voor morgen als we naar het kratermeer willen, handig alles onder een dak. Als we alles geregeld hebben is het diner klaar, kip in wijnsaus, prima te eten, en aangezien we morgen vroeg weer gaan lopen, de gids komt ons om 6 uur halen gaan we vandaag maar weer eens vroeg te bed, nog even een kleine douche, er blijkt geen douchekop op te zitten waardoor het water met een grote straal net over het muurtje van de douche heen komt recht in de kamer, oeps!?
De hele nacht ben ik wel een paar keer wakker van allerlei dieren vooral honden die juist voor onze deur allerlei kattenkwaad uithalen en daardoor veel geblaf, tenslotte lijkt het wel of de hele buurt hanen heeft, om en om beginnen die beesten ruim voor de zon opkomt al heel veel geluid te produceren, ook de eerste bus vertrek luid toeterend voor de deur, ver of uitslapen is hier geen optie!?
Als de wekker dan toch afgaat on half 6 ben ik eigenlijk al klaar wakker, snel aankleden en dan nog wat meenemen om te eten en drinken onderweg, tenslotte zijn we weer een kleine 6 uur onderweg, 3 uur heen en ongeveer 2 uur terug. In het restaurant zit een oudere man die ons naar de top van de krater gaat brengen, de reden om dit vroeg te doen is het weer en de warmte, naarmate de dag vordert wordt het verzengend heet en geen pretje om dan tegen de rand van een krater te moeten klimmen en klauteren, de oude man heeft al snel de pas er goed in en we lopen langs kleine paadjes langs een aantal boerderijtjes waar wat vee en paardjes rondlopen, op onze route lopen ook een hele koppel koeien voor ons uit en met ons mee, de weg is gort droog en het stof enorm.
Wat mij verbaast is dat de natuur in staat is onder deze zware omstandigheden nog groen te kunnen zijn en blijven, zelfs op stukjes pad wat voor mij eruitziet als een open zak cement groeien nog jonge plantjes, de route loopt eigenlijk alleen omhoog, via diverse paadjes omringd door bosjes en dikkere bomen en soms is het geheel dicht gegroeid, maar de oude baas heeft ook een groot kap mes mee en af en toe maakt hij het paadje een beetje breder, het is best zwaar en de eerste transpiratie plekjes komen op mijn shirt, af en toe nemen we even een kleine pauze voor rust en een slokje water.
We lopen de route nog best snel al na 2 uur en 20 minuten staan we op de krater rand en kunnen we genieten van het uitzicht op het gif groene meer beneden ons, door de warmte is het zicht helaas niet geheel helder en kunnen we met moeite het drielanden punt van hier zien, wel hebben we een mooi zicht op de Golf van Fonseca, waar de landen Nicaragua, Honduras en El Salvador samen komen.
Het meer ligt aardig diep onder ons, je kan ook nog een afdaling maken in de krater via touwen maar dit duurt heen en terug ook nog een kleine 5 uur, beneden is er dan een klein strandje vanwaar je het meer in kunt, zon zal je op strand niet hebben omdat het strandje in de schaduw zijde van de kraterrand zit. We nemen plaats op een kleine plaat beton wat als bankje dienst doet en maken eerst even het ontbijtje soldaat wat we mee hebben genomen.
Het is heerlijk hier, de zon schijnt uitbundig en de wind is lekker warm, en met een uitzicht op het meer is het geweldig. Natuurlijk moeten we ook nog wat foto’s maken en je raak niet uitgekeken, een rondje over de kraterrand is nog een ruime 2 kilometer, en we lopen een stuk links en rechts van ons rust punt, echter vanaf daar is er geen beter zicht op het gehele meer, na een half uur komen er nog twee Franse wandelaars boven, na bijna een uur genieten van de omgeving gaan we dezelfde route weer omgekeerd naar beneden, nu kunnen we nog meer genieten van de begroeiing om ons heen en het zicht op de water voor ons.
We komen rond de klok van 12 uur weer in het dorp terug, dat is gunstig, de bus vertrekt weer om kwart voor een uit het dorp. We geen terug naar het Hostel waar we nog even gebruik kunnen maken van de kamer om te douchen, al dat stof zit inmiddels overal, ondertussen bestellen we nog een broodje en wat drinken en zo gaan we met de lunch weer achter de kiezen de bus in.
Een klein half uur zijn we onderweg als mijn reismaatje een noodzakelijk sanitaire stop moet maken, gelukkig zijn we weer wat in de bewoonde wereld en staan we bij een bar annex winkel als we uit de bus stappen, over 2 uur komt er gelukkig nog een. Wanneer hij weer een beetje opgeknapt is, nemen we even plaats op de veranda van het genoemde barretje, dan met meer geluk dan wijsheid staat er een Pick-up truck aan de kant van de weg waar mensen in stappen en we vragen aan hen of we misschien mee mogen rijden, dat kan, dus snel de rugzakken achterin en rijden maar, het is weer eens wat anders als je, Nicaragua maar dan achterste voren!? Halverwege halen we de bus in waar we eerder uitgestapt zijn, en zo zijn we ondanks alles toch nog eerder dan verwacht in Chinadega.
We worden gedropt bij een soort winkelcentrum en daar kunnen we even weer een hapje eten en een lekkere bak koffie scoren, tevens moeten we ook weer geld pinnen. We besluiten gezien de tijd en ook dat op de geplande route de grensovergang naar Honduras niet meer open is om hier ergens de nacht door te brengen en gaan we opzoek naar een goed Hostel. De avond is verder relaxed en na een paar cerveza besluiten we lekker te slapen, tenslotte alweer best een lange en vermoeiende dag.
Een nieuwe reisdag breekt aan, aangezien wij niet de route met de boot konden nemen gaan we over land, dat betekend dat we twee keer een grens over moeten, dat zal waarschijnlijk wel wat meer tijd kosten. Vanaf Chinandega gaan we naar de dichtstbijzijnde grens overgang met Honduras, met een minibus waar je letterlijk om je plekje moet vechten gaan we het eerste deel, een kleine anderhalf uur, bij aankomst word de bus letterlijk bestormd door aasgieren die je voor een schappelijke vergoeding het laatste stuk naar de grens willen brengen, wij negeren dat en gaan lekker te voet, het is nog minder dan een kilometer, papiertje invullen en wachten in de rij, stempeltje en wat dollars neerleggen en dan mogen we Nicaragua uit, we lopen over een grote brug die over een rivier loopt die de feitelijke grens is tussen beide landen, aan de andere zijde Honduras in, papiertje invullen en wachten in de rij, stempeltje en wat dollars neerleggen en dan lopen we goedgekeurd het land in!
Aan de deze zijde zoeken we een bus die ons weer naar de grens van El Salvador wil brengen, dat gaat vrij snel en proberen hier ook nog wat te drinken te scoren voor de volgende bus rit, dat valt nog niet mee, ze hebben geen of te weinig wisselgeld, via wat handige wissel trucks en wat extra inkopen komen we tot een akkoord en hebben we genoeg inkopen voor de rest van de dag. Deze rit duurt een kleine 2 uur en het is erg warm, we hebben het idee dat je langzaam gekookt wordt.
Onderweg staan een aantal keren politie aan de kant van de weg en maar een keer worden onze paspoorten gecontroleerd. De chauffeur brengt ons letterlijk voor het grenskantoor en daar gaan we weer, papiertje laten zien met paspoort en zowaar geen dollars dit keer, stempeltje en doooor, weer gaan we lopend over een rivier naar de grens post van El Salvador, deze checkt alleen de gegevens van het paspoort en ook hier geen dollars nodig en binnen een kwartier zijn we welkom in ons laatste gastland van deze reis.
Vraag is waar gaan we nu heen, door reizen naar San Miguel, wat we wilden gaan we voor donker niet meer halen en we besluiten om te gaan overnachten in Santa Rosa, een klein plaatsje ongeveer 15 minuten van de grens, daar hebben we inmiddels weer een prachtig optrekje kunnen scoren en hebben bij de plaatselijke buurt super wat inkopen gedaan, het is nu acht uur in de avond en de temperatuur is nog steeds 33 graden, vanmiddag hadden we het idee dat het ruim boven de 40 was toen we door Honduras reden.
We schuiven even ongezond binnen bij de Burger King, kan ik even het verhaal afmaken tot op heden want daar is gratis internet.
Santa Rosa, 22 Maart 2014
Johan
Reacties (2)
25 maart 2014 18:20 | Door: Saroj
Hoi Ome Johan,
Leuk om weer te lezen!!
25 maart 2014 19:39 | Door: magda
hoi johan, ik zie zo dat vulkaanmeer voor me, lijkt me prachtig, het is een en al avontuur wat jullie beleven, leuk hoor, in zo,n bus meehobbelen al die handel die gedreven wordt, toch een heel andere cultuur. het is een genot om het te lezen,nog veel plezier, gr magda.